Η εκκλησία μας σήμερα αδέρφια μου έχει φορέσει τα γιορτινά της.
Οι καμπάνες στις εκκλησιές μας χτυπούν χαρμόσυνα και όλοι, μικροί και μεγάλοι, ξύπνησαν από το πρωί και βάζουν τα καλά τους. Οι ηλικιωμένοι, φορτωμένοι με μνήμες ανεξίτηλες ανυπομονούν να περάσουν το κατώφλι του σπιτιού τους και να πάρουν το δρόμο προς την εκκλησία. Οι γονεις με τραγούδια στο στόμα στολίζουν τα παιδιά τους όπως ποτέ άλλοτε και τους δίνουν τις τελευταίες οδηγίες για τη συμπεριφορά τους στην δοξολογία και μετέπειτα στην παρέλαση.
Έχουμε γιορτή! Γιορτάζει η πατρίδα μας. Γιορτάζει η Ελλάδα και η σκέπη της Παναγίας μας τους υπόσχεται πως θα είναι πάντα εκεί για να τους έχει κάτω από τις φτερούγες της σε κάθε κίνδυνο.
Κάπως έτσι αδέρφια μου θα άρχιζα την ομιλία μου σήμερα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας αν γύριζα το χρόνο πίσω και βρισκόμουν στο 1952. Εκεί που η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάσισε να μεταφέρει τη γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου τη σημερινή ημέρα. Την μετέφεραν να θυμίζει, τη μετέφεραν να φυλάσσει το έθνος μας από κάθε κίνδυνο όπως το έπος του 40.
Κάπως έτσι αδέρφια μου θα άρχιζα την ομιλία μου…
Κι όμως, όσο κι αν προσπάθησα, δυστυχώς, τα λόγια δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν σε μια κόλλα χαρτί. Από πικρία, από πόνο, από ντροπή;
Δε μπορώ να συνδέσω το χθες με το σήμερα. Δε μπορώ να συνδέσω το πάθος, την αποφασιστικότητα, την αυτοθυσία του παππού με τον εγγονό του. Ίδιο dna. Χάσμα αντίληψης.
Ίδια γλώσσα. Αγάπη και απέχθεια.
Ίδια πατρίδα. Ποτάμι αίματος, ασύλληπτη προδοσία.
Ίδια η Παναγία. Πίστη και λατρεία από την μία. Βλασφημία από την άλλη.
Θυμάμαι τον αείμνηστο καθηγητή μου, τον Αθανάσιο Μησιακα από την Κρανιά Γρεβενών, που μας έλεγε την ιστορία δύο ηρώων, των γονιών του. Ο πατέρας του πολεμούσε στα βουνά της Πίνδου και η μάνα του, όπως όλες οι Ελληνίδες γυναίκες, ζαλωμενη με τρόφιμα και πολεμοφόδια έπαιρνε την ανηφόρα για να πάει στους πολεμιστές. Κάποια στιγμή όμως τους έπιασαν και τους σκότωσαν και τους δύο μαζί. 5 χρόνων ο μικρός Θανάσης, με τον αδερφό του, αφού είδαν ότι η μάνα δεν επιστρέφει, πήραν το μονοπάτι για το βουνό να την ψάξουν. Και τη βρήκαν, και αυτή και τον πατέρα. Με κλάματα, έσκαψαν με τα χέρια τους το χώμα για να τους θάψουν γιατί είχε ήδη βραδιάσει.
Την επόμενη μέρα, όπως κάθε μικρό παιδάκι θα έκανε, πήγαν και να δουν το μέρος. Βρέθηκαν όμως αυτές οι ψυχουλες μπροστά σε ένα φρικτό θέαμα. Τα αγρίμια τους είχαν ξεσκεπάσει και τους είχαν κατασπαράξει. Ποσό βαθιά άλλωστε θα μπορούσαν αυτά τα τριφερα χεράκια να σκάψουν;
Πώς θα μπορούσα λοιπόν τα χέρια αυτά να τα συνδέσω με κάποια άλλα χέρια που όταν περνούν μπροστά από τους, όποιους κι αν είναι, επίσημους – τη στιγμή εκείνη την πατρίδα συμβολίζουν – τους μουνζωνουν; Κατάντια.
Πώς μπορώ τα ποδαράκια εκείνα τα μικρά που έτρεχαν στα βουνά να τα συνδέσω με τα πόδια που στο άκουσμα του εθνικού ύμνου και των εμβατηρίων, σχεδόν γυμνά και σαν παράλυτα περνουν μπροστά στο πλήθος, ας πούμε, του λαού που περιμένει να τα χειροκροτήσει;
Λέω ας πούμε διότι το πλήθος, οι περισσότεροι γονείς και παππούδες, αντί να πάνε στην εκκλησία πρώτα και μετά στην παρέλαση προτίμησαν την φυγή του τριημέρου.
Αυτό είμαστε αδέρφια μου. Σαν τέτοια μέρα, θυμάμαι τα μάτια του Καντιώτη δακρισμενα και πολύ ταραγμένο να εξιστορεί τι συνέβη στη μεγάλη παρέλαση της Θεσσαλονίκης πριν πολλά χρόνια.
Ένας μακεδονομάχος, ένας παππούς που είχε χάσει τα πόδια του στον πόλεμο , παρελαυνε με το καροτσάκι του. Ένας νεαρός, έχοντας πάρει από το σπίτι του την καλύτερη ανατροφή, από εκεί ξεκινούν όλα, του πέταξε στο πρόσωπο ένα γιαούρτι. Γιαουρτωσε ποιόν; Αυτόν που του χρωστάει την ελευθερία του;
Πόση ντροπή;
Αυτά αδέρφια μου με έκαναν να μην μπορώ να συνδέσω το χθες με το σήμερα.
Δεν πειράζει όμως.
Η πίστη μας και η πατρίδα μας έχει ελπίδα.
Έχει ελπίδα διότι ακόμα υπάρχουν και εκείνες οι οικογένειες που νουθετούν σωστά τα παιδιά τους. Υπάρχει μαγιά. Μέσα στη στάχτη που κατάντησε η πατρίδα μας αν ψάξουμε θα βρούμε πολλές σπίθες και, ακόμα και μία σπίθα να μείνει είναι ικανή να φουντώσει μεγάλη φωτιά, να κάψει όλα τα άχρηστα και να σαρώσει τα πάντα και να δημιουργήσει ένα καινούριο Ρούπελ, μια νέα μάχη Κρήτης, να γράψει ένα νέο έπος στα βουνά της πατρίδας μας.
Ας φωνάξουμε λοιπόν Όχι.
Όχι, στις νέες τάσεις.
Όχι στο ξεπούλημα.
Όχι. Σ’αυτή την κατάντια.
Ζήτω η Ελλάς!
Ζήτω η Ορθοδοξία!
Ζήτω οι ήρωες μας!
Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Παππάς