«Αυτό το λόγο θα σας πω
Δεν έχω άλλο κανένα
Μεθύστε με το αθάνατο
Κρασί του 21».
Με αυτούς τους στίχους αδέρφια μου, ο ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς, πάνω από το μπαλκόνι, γεμάτος συγκίνηση και δάκρυα, αποχαιρετούσε και ενθάρρυνε τα παλληκάρια που περνούσαν μπροστά από το σπίτι του και πήγαιναν να υπερασπιστούν λευτεριά. Και, μέθυσαν με το αθάνατο κρασί του 21. Μέθυσαν με το αίμα των ηρώων του 21. και όπως ο μεθυσμένος που στην παραζαλη του τραγουδάει τραγούδια για αυτό που έχει μεγάλο καημό, έτσι και αυτοί, με το τραγούδι της λευτεριάς στα χείλη, με γέλια και όχι κλάματα,
« πήραν την ανηφορια,
πήραν τα μονοπάτια,
να βρουν τα σκαλοπάτια
που παν στη λευτεριά»,
(όπως έγραψε δύο δεκαετίες αργότερα ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και το έκανε πράξη).
Και μόνο που το σκέφτομαι, δεν ξέρω ποιο παράδειγμα να πρωτοαναφέρω. Αιώνες η ελληνική γη ποτίζεται με το αίμα των παιδιών της, με το αθάνατο αυτό κρασί του 21.
Τι να πω,
Για τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους;
Για τις επιδρομές των Ρωμαίων που στους Μολωσσούς δεν άφησαν πέτρα πάνω σε πέτρα;
Για τους αγαρινους;
Για τις σταυροφορίες που κατέστρεψαν τα πάντα στην Πόλη;
Για τις σφαγές που έγιναν κατά την Οθωμανική αυτοκρατορία;
Για τους ήρωες του 21;
Για τους Βαλκανικούς πολέμους;
Για όσους σκοτώθηκαν για την ανεξαρτησία της Βορείου Ηπείρου και μετά πουλήθηκαν από τα ίδια τα αδέρφια τους; Τους τιμάμε όμως… ας πούμε. Τους έχουμε γραμμένους στις ταμπέλες των δρόμων όπως στα Ηπειρώτικα το Σπυρομήλιο. Δεν τους τιμάμε όμως με το να τους κρεμάμε στους δρόμους αλλά όταν βαδίζουμε το δρόμο τους.
Να πούμε Για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και τα εγκλήματα; Και δικό μου έγκλημα θα είναι να μην αναφέρω τον αθάνατο Μύκη – Ζέζα – τον Παύλο Μελά και τον καπετάν Κώττα ο οποίος μπορεί να μην ήξερε λέξη ελληνική λόγω των κατακτητών, αλλά ήταν τύφλα μεθυσμένος με το αθάνατο κρασί του 21.
Να θυμηθούμε την Μικρασιατική καταστροφή, τον Πόντο, την Πόλη, την Ανατολική Ρωμυλία; Χώματα άγια και τιμημένα από το αίμα των παιδιών της. Ποτισμένα με το αθάνατο κρασί του 21.
Και φτάνουμε στην μνήμη της σημερινής ημέρας όπου η βαρβαρότητα των εχθρών μα και η ανδρεία των παλληκαριών δεν έχει μέτρο.
Δεν τελειώνει όμως εδώ.
Έχουμε το κρασί που μέθυσε την Κύπρο για απελευθέρωση 1955-1959 από τους Άγγλους. Αυτό το κρασί του 21 που με την εισβολή του 74 ακόμα ρέει και ποτίζει το χώμα. Ξεχάσαμε τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού;
Ξεχάσαμε τα Ίμια και τα παλληκάρια που το αίμα τους ακόμα γράφει πάνω στα βράχια ελευθερία ή θάνατος;
Και φυσικά, όλα τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν.
ποιον να πρωτοθυμηθεις;
Αψηφώντας τα πάντα, ακόμα και την ζωή τους, έτρεξαν για το υπέρτατο αυτό ιδανικό. Την ελευθερία.
Αγωνίστηκαν υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Πίστη και πατρίδα. Αυτό που κάποτε ήταν πάνω από όλα, τώρα έχει ξεπέσει στην δήθεν γραφικότητα.
Όχι αδέρφια μου, μίσος δεν έχω για κανένα. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω και την ιστορία μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Κύριο που έδωσε το αίμα του για να με ελευθερώσει από τα δεσμά, από την σκλαβιά του σατανά. Και μου άφησε παρακαταθήκη το αίμα του στο θυσιαστήριο, αυτό το αθάνατο κρασί για να με κάνει και μένα αθάνατο.
Δεν μπορώ να ξεχάσω και τον αγώνα που έκαναν οι ήρωες μας για να ζούμε ελεύθεροι. Και αυτοί μας άφησαν παρακαταθήκη το αίμα τους στο βωμό της πατρίδας, να ζούμε ελεύθεροι και να μεθαμε και εμείς με το αθάνατο κρασί του 21.
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τους προγόνους μου. Δε μπορώ να ξεχάσω τον ένα παπού μου του οποίου και το όνομα φέρω ο οποίος πολέμησε σε τρεις πολέμους για την λευτεριά της πατρίδας. Δεν μπορώ να ξεχάσω και τον άλλο που έδωσε μαρτυρία για την πίστη μας και του οποίου αναξιως έχω το ίδιο λειτούργημα.
Υπέρ πίστεως και πατρίδος λοιπόν.
Παρακαταθήκη στα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου μέχρι τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι θα μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και θα ζούμε την εν Χριστώ ζωή ωσάν τους αγγέλους.
Ζήτω η πίστις μας
Ζήτω το Έθνος
Ζήτω οι ήρωές μας!
Πρωτοπρεσβύτερος
Μιχαήλ Παππάς